Tupperware vertrekt, ons 'Tupperhart' huilt

Tupperware verdwijnt uit Nederland. De oervorm van influencer-marketing wordt ten onrechte afgeserveerd, vindt media-expert Tonie Broekhuijsen. ,,De belangrijkste boodschap: ken je klant!”

Het kan altijd erger. Het slechtste nieuws van afgelopen maand was natuurlijk het besluit van het Amerikaanse bedrijf Tupperware om zich uit ons land terug te trekken. Bij ‘Hart van Nederland’ verzuchtte Tupperware-verkoopster Margriet de Kok uit het Zeeuwse Kapelle, met tranen in haar ogen: ,,Mijn Tupperhart huilt. Echt waar!”

Ze wapperde nog met tientallen bestellingen voor de camera: ,,Deze mensen willen allemaal nog Tupperware. Ik begrijp die Amerikanen niet.” En als ik eerlijk ben: ik ook niet. Het is een jammerlijke beslissing van dit oerdegelijke Amerikaanse bedrijf dat na de Tweede Wereldoorlog – ja, zo lang geleden – huisvrouwen van een lucratieve thuisbaan wist te voorzien. Huisvrouwen die in oorlogstijd nog achter de draaibank in de fabriek hadden gestaan, verdwenen opeens weer achter het aanrecht. Tupperware maakte er vanaf de jaren vijftig gebruik van met de bekende Tupperware-party’s. Deze verkooptechniek werd niet door Earl Tupper, de Tupperbaas, bedacht, maar door zijn briljante verkoopster Brownie Wise. Het is de beste direct- of influencer-marketing die je kunt bedenken.

Duizenden Tupperware-party’s

In het Brabants Dagblad stond een mooi portret van Lia Leijenaar-Boon (76) uit Etten-Leur, die ook duizenden Tupperware-party’s heeft georganiseerd: ,,Ik ben bij zo veel verschillende mensen thuis geweest (…). Ik schreef na party’s details op en probeerde zo fijngevoelig mogelijk te zijn. Als ik bij mensen kwam die nooit een broek droegen, trok ik bij de volgende party ook een rok aan.”

Naast de persoonlijke benadering zat er ook nog een merkwaardig element in de Tupperware-party, herinner ik van mijn moeder, die op een dag met een boodschappentas vol bakjes thuiskwam. Iets onbeschrijfelijks, een oergevoel vermoed ik, iets tussen competitie, hebberigheid en enthousiasme in, wat je in verhevigde vorm ziet bij een run op koopjes op Black Friday. Toegegeven: bijna een halve eeuw later staan die bakjes nog in de keukenkast van mijn moeder. Dat was dan weer het degelijke van Tupperware.

Ken jij de bladenman nog?

Toen ik bij de tijdschriften begon, had je zoiets als ‘de bladenman’. Dat was een meneer die met een busje vol bladen langs de straten ging om huisvrouwen abonnementen op tijdschriften te verkopen. Dat ik ‘huisvrouwen’ schrijf, is niet denigrerend of seksistisch bedoeld: er waren in die tijd gewoon meer vrouwen dan mannen thuis. Hij kende zijn gezinnen. Paps las de Panorama, Mams Libelle en de kinderen kregen Donald Duck, of als er meisjes in huis waren de Tina. Abonnementen afsluiten, dat was de business. Tegen een relatief geringe prijs per week konden de abonnees genieten van die prachtige tijdschriften, en ze kregen ook nog een welkomstcadeautje. De bladenmannen hielden keurig bij wie wat kreeg. Mevrouw H. op nummer 53 ‘doet’ al drie jaar de Libelle, kreeg toen de dekbedovertrekken, dus is nu wel toe aan de elektrische citruspers van Margriet. Mevrouw v.d. G. op nummer 79 is moeilijk te vermurwen, maar de vorige keer ging ze overstag bij een gratis foodmixer, dus wie weet, valt ze wel voor de nieuwe braadpannen?

De bladenmannen kenden hun afneemsters. En dan had je natuurlijk nog het hele briljante ‘tweedehands-systeem’ van de leesmap. Na een week vorderde de bladenman de map weer in om die tegen betaling weer een week aan de volgende uit te lenen. En zo verder, tot de bladen weken later uit elkaar vielen. Leesmappen waren jarenlang de ruggengraat van de tijdschriftenindustrie.

Van beurzen tot Clubhouse

Bij de tijdschriften werd destijds vaker geopperd om tijdschriften-party’s nieuw leven in te blazen. Die feestjes werden de beurzen, van woon- tot negenmaandenbeurs. Nu zie je bij social media dat er op diezelfde manier ‘klanten’ worden geworven: via, via, via. Ik kreeg afgelopen week een uitnodiging voor de nieuwste hype, Clubhouse. Begrijp er nog weinig van, maar het is fijn om te zien dat je van alle vrienden en kennissen toch bij die groep voorlopers hoort. Kijk, ik zit er al bij! Het wachten is op het feestje.

Bye-bye, Tupperware!

Persoonlijke aandacht. Daar draait het natuurlijk allemaal om. Zien en gezien worden. Als verkoper je klanten daadwerkelijk kennen. En daarop inspelen. Als klant herkend worden door de verkoper. Mee mogen doen.

Ik huil met Margriet mee. Dag, Tupperware! Maar onthoud wel de belangrijkste boodschap van de verkoopsters van de plastic bakjes: ken je klanten, en vier een feestje met ze!

Oorspronkelijk gepubliceerd op: https://www.deondernemer.nl/blog/tonie-broekhuijsen/tupperware-weg-uit-nederland-influencer-marketing-clubhouse~2851958