Het is stil op straat. Mediaspecialist Tonie Broekhuijsen wordt tijdens een avontuurlijke wandeling beschouwend van een verlaten kantoorpark en gesloten winkels. Is dit nou 'van groot economisch belang'?
De lockdown verandert ons gedrag. Volgens NU.nl staan we later op. Dat ziet de redactie aan de tijd dat we het nieuws ‘s ochtends vroeg op onze smartphone checken. We kijken meer televisie, weet de stichting Kijkonderzoek en we lopen massaal een blokje om. Opvallend: we wandelen niet alleen tijdens de lunch en na vijven, maar met sneakers en koptelefoons op doen we dat ook tijdens kantooruren. Heftig gebarend, instemmend knikkend, hardop pratend; een bizar modern ballet, als je een momentje stilstaat en de voorbijgangers observeert. Dankzij die toename van wandelaars worden mijn ommetjes steeds avontuurlijker. Je probeert anderen toch zoveel mogelijk te mijden.
Briljante, digitale toekomst
Eén van mijn rondjes brengt me, onder een snelweg door, naar een verlaten kantorenpark. Op de bewakers na zie je er weinig mensen. Je kunt makkelijk midden op de tweebaansweg lopen, als je zin hebt. Surreëel, apocalyptisch, als je zwaarmoedig bent. Maar ik loop er met plezier: er vliegen gevluchte kanariepietjes rond. Af en toe zie je een verdwaalde kat of een konijn. Van de week viel m’n oog op een poster in een leeg zaaltje van zo’n typisch jaren negentig kantoorgebouw met veel glas, een indrukwekkende entree, veel liften en lange gangen met aangrenzende kamertjes.
Leer, deel en innoveer
Learn, Share & Innovate, riep de poster mij toe. In zo’n zaaltje, met systeemplafond, heb ik vaak gestaan. Met eenzelfde soort boodschap over de briljante, digitale toekomst. Uitleggen, motiveren, nieuwe producten lanceren. Op de één of andere manier deed die oproep gedateerd aan. Al lopend vroeg ik me af waarom. Was het de oproep zelf? Daar is niets mis mee, al zou je het net zo goed in het Nederlands kunnen schrijven: Leer, Deel & Innoveer. Maar goed, that’s the business, de managementcultuur.
Of lag het domweg aan het feit dat je niet meer met een mannetje of vijftig, kuchend en wel, boven op elkaar, in een benauwde wolk van zweet en parfum, in een helverlicht zaaltje onder een systeemplafond naar een collega gaat luisteren? Nee, nee, nee. Natuurlijk blijven we verre van elkaar, stoten hoogstens de ellebogen tegen elkaar. Wat was het dan? Het vanzelfsprekend optimisme. Hoera, we gaan gezellig samen de wereld veranderen, dàt verhaal.
Hoe gaan we verder de komende maanden en wanneer komt de tijd dat we terugkijken op corona? Wat is er nog mogelijk als we straks allemaal gevaccineerd zijn? Het verhaal van de immunologen verandert met de mutaties en de ernst van de besmettingen. Logisch, maar het geeft weinig zekerheid voor de toekomst. Dat perspectief - waar onze voormalige minister Wiebes zo smalend om moest lachen, maar de rest van Nederland inmiddels naar snakt – is nog steeds afwezig.
Oproep om te bestellen
Vanuit het kantorenpark duik ik een fietstunneltje in en kom in de stad, in colonne tussen de andere wandelaars. Langs de gesloten winkels, waar je tegen de ruiten de oproepen vindt om te bellen en online te bestellen: van de sigarenboer tot de verfwinkel op de hoek. Doe ik allemaal braaf, trouwens. Maar de vraag is, zoals columniste Petra Lubbers onlangs terecht opmerkte, hoe lang we dat als consumenten volhouden. Mijn favoriete boekverkoper fietst langs met een tas vol boeken aan het stuur, die hij persoonlijk bij de mensen thuis aflevert. Mooie service, maar voor hem ook niet houdbaar natuurlijk.
'Van zeer groot economisch belang' Aan alles voelen we: deze tijd gaat ons blijvend veranderen. Hoe we werken, waar we werken en hoe we onze vrije tijd doorbrengen. Zoals ondernemer Ben Woldring laatst opmerkte, hebben we veel meer creatieve oplossingen nodig om het economische leven aan de gang te krijgen dan de eenzijdige maatregelen van het OMT die we nu ondergaan. Niemand wil besmet worden, dat is duidelijk, maar failliet gaan of werkloos worden is ook geen perspectief. Laverend door het park kom ik in onze winkelstraat. Moet ook nog wat kaas halen. Op mijn vraag hoe het gaat, antwoordt de dame van de delicatessenzaak, bijna besmuikt: ,,Ja, heel goed. Durf ‘t bijna niet te zeggen, als je al die ellende van de buren hoort. Mensen kopen bij ons echt veel meer en veel duurdere spullen. Dat geld ging vroeger natuurlijk op aan een restaurant of een avondje uit." Maar zij mag haar zaak openhouden. De sigarenboer niet: die ziet zijn klanten naar de AH lopen. Voorgoed? Ik denk terug aan de speech van Rutte, vorige week. Aan het eind riep hij ons op zo weinig mogelijk te reizen. ‘Daarom: blijf in Nederland tot en met maart! Ga niet op reis. Boek geen reizen. Tenzij het voor werk is van zeer groot economisch belang of ernstige familieomstandigheden.’ Van ‘zeer groot economisch belang’ hamerde nog lang in mijn hoofd. Wat zou hij daarmee bedoelen? Zo, deze column is geschreven. Die andere kantoormedewerker in huis appt: ,,Zullen we nu wandelen? Ik heb over een uurtje weer een Teams."
Oorspronkelijk gepubliceerd op: https://www.deondernemer.nl/corona/coronavirus/tonie-broekhuijsen-corona-lockdown-winkel-kantoorpark~2745128
